Երևանցիներ ջան, մեր ամոթն է, մեր խայտառակությունն է, որ Արցախը ծախած, Հայկական պետականությունը ոչնչացնող ՔՊ-ական թրքահպատակ խաժամուժը նորից մասնակցում է ընտրությունների ու Ավինյան Տիկոն էլ ուզում է հայոց մայրաքաղաք Երևանի քաղաքապետը դառնալ:

Երբ Ադրբեջանն ասում է «ինտեգրացիա», ասում է ոչ թե պահով թելադրված մարտավարությամբ, այլ հետևողականորեն առաջ է մղում վերջին տարվա ընթացքում Վաշինգտոնի և Բրյուսելի «նկուղներում» կայացված պայմանավորվածությունները։ Պայմանավորվածություններ, որոնց ոչ միայն անտեղյակ չեն, այլև իրենց համաձայնությունն են տվել թե՛ Հայաստանի, թե՛ Արցախի իշխանությունները։ Բավական է հետ գնալ և վերհիշել նախորդ տարվա հոկտեմբերին կայացած պրահյան հանդիպումից հետո Սալիվանի, Տոյվո Կլաարի, Միշելի, ՀՀ-ում ԵՄ և ԱՄՆ-ի դեսպանների, նույն համատեքստում՝ Ադրբեջանի և Հայաստանի իշխանությունների հայտարարությունները։

Ես սկզբունքորեն չեմ խառնվում արտաքին քաղաքական բանավեճերի մեջ, լինելով, սակայն, դիպլոմավոր միջազգայնագետ։

Հայաստանի երկու տարբեր՝ ներհանրային և ներիշխանական մակարդակներում, իրարից անկախ և զրո փոխկապակցմամբ, ընթանում է մեկ և նույնական՝ «եղունգ ունես՝ գլուխդ քորի» կամ «ով էշ՝ մենք փալան» պրոցեսը:

Բաքվից Ստեփանակերտ է ուղևորվել երկու մեծ բեռնատար՝ 40 տոննա բեռով: Ըստ ադրբեջանական աղբյուրների՝ հումանիտար օգնությունն ուղարկում է Կարմիր կիսալուսնի կազմակերպությունը, երևի, Կարմիր խաչի նման մի կառույց է: Հաղորդում են, որ հետո պատրաստ են նորից ուղարկել: Ա՜յ քեզ արևելյան խորամանկություն...

Ազգային ինքնորոշումը և տարածքային ամբողջականությունը գերտերությունների թույլ տեղն ու միաժամանակ զենքն են, որոնցով նրանք հարվածում են միմյանց։

Մարդկանց առևանգումը, գողությունը, ահաբեկչությունը, անպաշտպանին վնաս հասցնելը եղել և մնում է ադրբեջանցու արյան մեջ:

2020 թվականի մարտին նոր տիպի կորոնավիրուսով պայմանավորված, Հայաստանում հայտարարվեց արտակարգ դրություն, երբ տվյալ պահին արձանագրվել էր COVID-19-ի ընդամենը երկու դեպք։

Հայերենում «հայրենիքը» բառացիորեն նշանակում է հայրերի երկիր: Հայկական ավանդույթում հայրենիքի կատարյալ համարժեքն է «մեր պապերի երկիր» արտահայտությունը, որը սիրով ու հաճախակի օգտագործում ենք մեր բանավոր ու գրավոր խոսքում: Հրեական ավանդույթում հայենիքին որպես համազոր հոմանիշ գործածվում է «մեր հայրերի երկիրը»:

Մեր ընտանիքն ապրում էր բազմաբնակարան շենքում։ Երևանում կտրոններով տրվող հացը որակյալ էր։ Շրջաններում տրվողը ուտել անհնար էր, հացի տեսք էլ չուներ։ Չեմ կարող ասել ինչ ալյուրից էր, տափակ, այն աստիճանի չոր, որ կծել ու կտրել չէր լինում, միայն կոտրել, իսկ ծամելու համար անպայման թրջել ջրի կամ սուպի մեջ։